Sensatie, teleurstellingen en heeeeel veel natuur!

Hoi lieve vrienden en familie!

De afgelopen twee weken zijn in vliegensvlugge vaart voorbij gegaan. Begin januari zijn we op de kiwi Experience bus gestapt. Dit is een bus speciaal voor jongeren tot ongeveer 30 jaar. Er was al een aantal keer door andere reizigers gezegd dat Kiwi Experience een party bus was met 18 jarige Engelsen dus wij vreesde het ergste. Gelukkig bleek alles minder waar te zijn en hebben we een super toffe twee weken gehad. We zijn ook twee weken heerlijk verwend want de buschauffeur regelde alle hostels, activiteiten en stopte af en toe op mooie punten!

Onze reis begon in Picton en via Nelson zijn we naar Kaiteriteri gereden. Dit dorpje was weinig soeps, maar het lag aan het Abel Tasman National Park. Hier hebben we de volgende dag een erg mooie wandeling gedaan inclusief vervoer van en naar de wandel track met een speedboot! Onderweg zijn we nog even gestopt bij de meest gefotografeerde steen van Nieuw Zeeland, de Split Apple Rock. Vanaf het strand van Kaiteriteri zijn we weer opgehaald door de bus en zijn we doorgereden naar Westport. Onderweg zijn we gestopt bij Nelson Lake. Hier was het water veels te koud om in te zwemmen dus maar genoten van het mooie meer met de grote bergen op de achtergrond. Ook Westport was een dorpje van niets zoals bijna alle dorpjes op het zuidereiland. Er wonen dan ook maar 1 miljoen mensen op een oppervlakte dat ruim 3 keer zo groot is als Nederland! De volgende dag gingen we op weg naar Franz Josef. Degene die geen activiteit in Westport deden, werden door de bus meegenomen naar de Cape Foulway Walktrack. Dit was een ontzettend mooie wandeling langs de westkust met grandioos uitzicht op de zee en de rotsformaties. Onderweg hebben we de eerste zeeleeuwen gespot die we verder op het zuidereiland nog veel vaker tegenkwamen. Tevens was dit het punt dat het dichtste bij Australië lag. Al was dit uiteraard niet te zien! Na de wandeling hebben we degene die wel een activiteit gedaan hadden opgehaald en zijn we doorgereden naar de Pancake Rocks. Dit waren rotsformaties die leken op een stapel pannenkoeken, vandaar de naam! Vanuit hier zijn we naar Franz Josef gereden. Zoals de naam het al doet vermoeden, leek dit ook echt op een Oostenrijks dorpje tussen de bergen.

In Franz Josef stond voor Lisanne en mij de belangrijkste activiteit van Nieuw Zeeland op het programma, de HeliHike. De dag voor de HeliHike was het prachtig mooi weer, maar op onze dag kwam het met bakken naar beneden. En dan niet even een flinke Nederlandse bui, nee... Een typische Nieuw Zeelandse regenbui die de rest van de dag niet meer ophield. Onze HeliHike viel letterlijk in het water want de helicopters gingen niet de berg op als er ook maar een druppeltje uit de lucht kwam vallen. Ontzettend balen!! De rest van de dag zijn we dan ook bezig geweest met het terugvorderen van onze Heli trip wat niet vanzelf ging en de domper nog erger maakte! Tegen het einde van de dag werd het eventjes droog en besloten we richting de gletsjer te lopen. We wilden hoe dan ook een top met sneeuw zien. Ook dit werd ons niet gegund en na een kilometer lopen viel het wederom met bakken uit de lucht. Drijfnat dropen we af naar het hostel waar we de rest van de avond maar een beetje gelezen hebben.

Vanuit Franz Josef zijn we naar Wanaka gegaan. Het eerste dat we die dag hoorde was... De helicopter! Uiteraard was het vandaag weer een straal blauwe dag en gingen de tour wel gewoon door. Dit was even heel naar. Gelukkig had de buschauffeur ook medelijden met ons en nam hij ons mee naar de gletsjer om alsnog een foto te maken van veraf. Uiteindelijk hebben we dan toch nog een topje sneeuw gezien! Tevreden zijn we verder gegaan naar Lake Matheson dat zó helder was dat de Fox Glacier in het water weerspiegelde. Vanaf hier hebben we ook de twee hoogste bergen van Nieuw Zeeland gezien, Mount Cook (naar ontdekker Captain Cook) en Mount Tasman (naar ontdekker Abel Tasman, dutchie!!). Onze dag was weer goed. Via de Thunder Creek Falls zijn we naar Wanaka gereden waar ook weer helemaal niets te beleven was.

Vanuit Wanaka was het vooral een lange busrit naar Queenstown. Eindelijk weer een 'stad'! Na een lange busrit kwamen we eindelijk weer in de bewoonde wereld terecht met winkels en barren. 'S avonds zijn we dan ook een drankje gaan doen. Aangezien we die dag waren aangekomen met de bus, kregen we giga veel korting. Toppie!! De volgende dag gingen we naar Milford Sound en daarom hebben we het niet al te laat gemaakt. De volgende ochtend stond namelijk om half 8 onze bus naar Milford Sound klaar. Dit is een fjorden gebied ten westen van Queenstown in het Fiordland National Park. Op weg naar Milford Sound zijn we alleen even gestopt op een aantal foto stop plaatsen. Bij Milford Sound zijn we op een boottrip gegaan en door het Fjordengebied gevaren. Naast het ontzettend mooie landschap hebben we ook dolfijnen, zeeleeuwen en watervallen gezien. Het was een erg lange dag, maar dit was het zeker waard!

De laatste dag in Queenstown stond de Canyon Swing op het programma. DE swing waar ik al weken tegenop zag. Na een toch wel slecht nachtje geslapen te hebben was het eindelijk zover. De 109 meter hoge cliff met een freefall van 60 meter en een swing van 200 meter maakte me al weken bang. En dit was terecht! Wat was het ontzettend hoog! De man op het platform overtuigde me dat zelf springen een beter gevoel zou geven en dus na een aantal pogingen ben ik over het randje gestapt. Weliswaar niet heel sierlijk door een mooie sprong, maar heel lomp door me knieën en met een enorme gil. Voor de toeschouwers vast heel vermakelijk. Maar... Ik heb het gedaan!!! De freefall was verschrikkelijk, maar tijdens de swing daarna heb ik toch best wel een beetje genoten van het uitzicht.

Na de enerverende tijd in Queenstown, zijn we op zondag vertrokken naar Lake Tekapo. Het ruige bergachtige landschap van de westkust veranderde naar de uitgestrekte vlakke weilanden langs de oostkust. Tegen de middag kwamen we aan in Lake Tekapo, één van de mooiste plaatsen ter wereld waar je sterren kan kijken. 'S middags hebben we tijd gedood door spelletjes te spelen en 's avonds hebben we doorgebracht in de hot pools vlakbij het hostel. Heel ontspannen hebben we gewacht tot de zon volledig onder was. Dit duurt in Nieuw Zeeland erg lang. Pas rond half 12 liepen we richting het meer om de sterrenhemel te bekijken.

De volgende dag zijn we met de bus naar Christchurch vertrokken. Hier is in 2011 een gigantische aardbeving geweest en dat is tot de dag van vandaag nog erg duidelijk te zien. De stad voelde heel naar aan, alsof er gister een bom was ontploft. Het heropbouwen van de stad neemt 15 jaar in beslag omdat ze aardbeving bestendige gebouwen willen neerzetten. Alle gebouwen die kapot zijn gegaan door de aardbeving, zijn nu nog steeds kapot. Er zijn veel lege plekken en veel gebouwen zijn half ingestort. De grote Kathedraal staat nog steeds half ingestort en de winkels zijn tegenwoordig ondergebracht in zeecontainers.

Na twee nachten in Christchurch waren we blij dat we weer met de bus mee mochten. De laatste stop van onze reis was in Kaikoura. Dit is de plaats waar je de meeste dolfijnen van de wereld kan zien. Hier hebben we dan ook met dolfijnen gezwommen. En dan niet in een zwembad, maar in de zee met honderden wilde dolfijnen! Helaas heb ik er geen foto's van maar dat is een ervaring die ik nooit zal vergeten!! Zoveel wilde dolfijnen die uit het water springen, onder je door zwemmen en met je zwemmen. Ongelooflijk!!!!

Vandaag zijn we weer afgezet in Picton waar voor ons het Kiwi Experience avontuur eindigt. Het waren twee geweldige weken met heel veel geweldige ervaringen, toch ook teleurstellingen en vooral heel veel mooie natuur en leuke mensen! Ik zal dit land niet snel vergeten en zal ooit nog eens terug keren om de HeliHike en alle andere dingen die ik in deze korte tijd niet heb kunnen doen alsnog te doen. De komende dagen staat in het teken van terug reizen naar Auckland want vanaf daar gaat onze vlucht terug naar Australië. Vanaf Sydney vliegen we meteen door naar Adelaide want dat staat van 20 tot en met 26 januari in het teken van de Tour Down Under. Na bijna drie maanden zonder fiets kijk ik hier echt naar uit!! En ondanks alle mooie landschappen, de leuke activiteiten en mensen, begint de welbekende backpackers ziekte toch bij mij ook een beetje toe te slaan... Heimwee. Ondanks dat het misschien een goed teken is, is het ook heel irritant. Het 24/7 mensen om me heen en het geen ritme hebben, is af en toe vervelend. Ondanks dat geniet ik gelukkig nog volop en hebben we nog maar een maand te gaan in Australië. Terug naar de zon, want naar verluidt vallen de vleermuizen dood uit de bomen door warmte.

Sorry voor het lange verhaal. Ik hoop dat jullie er doorheen zijn gekomen!

Tot de volgende keer!

Liefs.